Wybrancy

Yui_Lin

Poderwał się na nogi. Jego ciało wciąż było nagie i nie czuł się z tym swobodnie. Nie do końca pojmował gdzie się znajduje.
Miejsce wydawało się być pięknem nadprzyrodzonym. Nigdy nie widział tak zielonej trawy i wysokich drzew. Pod stopami czuł wilgoć, musiało być wcześnie, rosa jeszcze nie opadła. Nieopodal zauważył strumień, lecz woda w nim płynąca...
Złocista?
Podbiegł do niej. Ukucnął na brzegu i spojrzał w swoje odbicie. Dotknął tafli i cofnął rękę. Coś było nie tak...
Ostrożnie włożył palec do ust. Znał ten smak! Miód pitny! Jak to było możliwe?
Wypił spory łyk i usiadł.
Niepokoiła go ta sytuacja. Nie wiedział co teraz powinien uczynić. Świat realny odpłynął gdzieś daleko, a on zagubił się we własnych myślach. Był pewien jednego – rozpoczął się nowy epizod w jego życiu. Co mu przyniesie? Bardzo chciał poznać odpowiedź na to pytanie. Gdyby zawołał o pomoc, nikt nie przyszedłby z pomocą, to było logiczne. Zawsze radził sobie sam, więc teraz też mógł liczyć tylko na siebie.
Wpatrywał się w dal. Ktoś już mu wpajał wiedzę o takim miejscu.
Raj
Czy to prawda? Od dawna stawiał na ateizm, jego umysł nie pozwalał wierzyć mu w to, co nadzwyczajne i ponadnaturalne. A teraz znajdował się w iście mitycznej przestrzeni. Uszczypnął się, ale i tak nic by to nie dało, bo już wierzył w to, że śni.
Oparł się o drzewo. Było ogromne i solidne. Patrząc na nie z dołu wydawało się, że korona sięga samego słońca. Coś otarło się o jego nogę.
Zając spokojnie skubał trawę. Ukląkł obok niego i ostrożnie dotknął zwierzęcia. To niewiarygodne! To stworzenie wcale się go nie bało! Może jednak jest coś w tej religii?
- Gdzie jesteś, Panie?!
Cisza.
Pobiegł przed siebie.
- O Panie, czy mnie słyszysz?!
Z gałęzi poderwał się ptak zaczynając swój codzienny śpiew o nadchodzącej wiośnie.
Nabrał prędkości i wbiegł po drzewie. Wspiął się jak najwyżej potrafił, lecz nawet nie zdążył się rozejrzeć. „Coś” powaliło go na ziemię. Jakaś tajemnicza siła, którą dotkliwie odczuł. Najwyraźniej nikt nie chciał by zobaczył co wznosi się wokół. Spróbował jeszcze raz.
***
- Co on najlepszego wyczynia?! – Szaro opończy ze zdumieniem obserwował młodego chłopaka próbującego wdrapać się na szczyt drzewa.
- Usiłuje nas przejrzeć – odparł młody mag, całą swoją uwagę skupiając na mosiężnej roślinie.
Jego źrenice iskrzyły się złotym blaskiem, zawsze gdy używał siły swojej woli. Po chwili chłopiec znów znalazł się u podnóża dębu.
- Muszę przyznać, że nigdy nie spotkałem się z takim uporem. Młodziak nieźle się zapowiada – uśmiechnął się do towarzysza.
- Istotnie – odparł assassyn i na tym ich rozmowa zakończyła się.
***
Usiadł zrezygnowany. Musiał oszczędzać siły. Nie jadł już od dłuższego czasu. Poczochrał się po głowie i spojrzał w niebo. Słońce chyliło się ku zachodowi. Szedł dalej w las. Głód doskwierał mu niemiłosiernie. Słyszał szum wody i po chwili dostrzegł mały wodospad i białą ciecz.
Kraina mlekiem i miodem płynąca...
Musiał sam przed sobą przyznać, że zaczynał wierzyć w to, iż trafił do raju. Ale w takim razie gdzie się podziała reszta ludzi – aniołów?
Kiedy minął źródło mleka ujrzał jabłoń.
Jabłoń!
Jak cudownie było spojrzeć na dorodne jabłko!
Podbiegł do drzewa nie wierząc własnemu szczęściu. Dotknął owocu, było duże i czerwono-złote, ale kiedy miał je zerwać usłyszał ostrzegawczy syk. Cofnął rękę. Wokół gałęzi oplatał się ogromnej wielkości wąż. Otworzył pysk ukazujący wydatne, jadowite kły. Fahad wpatrywał się w jego oczy bez cienia strachu.
I nagle poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. Niesamowicie ciepłą dłoń.
Odwrócił się i oniemiał.
- Nie popełniajmy tego grzechu, Adamie – dziewczyna złączyła usta w smutnym uśmiechu.

***
No tak, wiem, że brzmi na razie kiepsko,ale nie mam czasu,żeby to dopracować... Musiałabym się bardzo postrarać, a do tego doba musiałaby mieć więcej niż 24 godziny

Także, sorki za ewentualne błędy i widoczne niedociągnięcia^^

uparta_oslica

Yui, a czemu to jeszcze nie na naszym blogu

Yui_Lin

zapomniałam =o jak wróce from home to naprawię nłąd

Hanyou

Niezłe niezłe

dopracowuj dalej ;D